Şiir: Eğer vaktiyse,

kalkıp yurumenin
gecmisin küllenen iliskilerine yuz cevirmenin,
yapacak birsey yok,
derin bir nefes alıp
yuregine bir tas basıp
yarı uzgun, yarı kırgın
gozun ufka dalıp
adım atmak gerekir...

ne yapsan bos;
ne kadar uflesen
ne kadar su doksen
ne kadar el uzatıp
gonulden davet etsen...
öldü mi bitiyor,
kurudu mu soluyor,
yandı mı kül oluyor,
asklar,
sevdalar,
dostluklar,
arkadaslıklar...
ve sen,
bir sabah -ya da bir öğleden sonra-
yitmisligi ve ici bosalmıslıgı farkediyorsun,
yasamında,
yasamını paylastıgını sandıgın
anlarda,
ortamlarda
insanlarda..

iste o zaman vakit kalkıp yurume vakti,
yeni bir adım atma,
yeni bir ugras,
yeni yüzler arama...
belki eskisi kadar guclu olmayacak,
ya da eskisi kadar cocukca ve icten..
Ama zaten o da yok ki belki gercekten.

Zor da olsa mumkun,
vazgecmek gecmisin yitip gitmis samimiyetinden
ama vazgecemiyor insan,
kendi ozbenliginden ve
ruhunun nefesinden...


24 nisan, 2006 pazartesi
15:23, hayatta atılması gereken adımlar, bazen ne kadar da guc